กรณ์เทล : คืนบาป

บทความนี้สร้างขึ้นมาเพื่อความสนุกสนานเท่านั้นไม่มีเจตนาทำให้ศิลปินเสียหายแต่อย่างใด โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านนะคะ🙏🔞‼️

ตุ๊บ!

เขาถูกโยนลงบนฟุคเก่าๆที่มีฝุ่นเกาะเกอะกังไปหมด จนต้องสำลักออกมาเมื่อฝุ่นลอยเข้าปะทะที่โพรงจมูก

"พามาทำไม จะกลับบ้าน"

เขาโวยวายใส่อีกคนที่ตอนนี้ก็ไม่รู้ว่าทำหน้ายังไง เพราะทั้งคู่ตกอยู่ในความมืดไร้แสงสว่างมีเพียงแสนจันทร์ที่สาดส่องเข้ามา 

กรณ์ไม่ยอมตอบอะไรเขาเลยสักคำ ได้ยินเพียงเสียงหายใจฟึดฟัดที่บ่งบอกถึงความโกรธสุดขีด

กรณ์จะเป็นทุกครั้งที่เอ่ยถึงการจากลาหรือจบความสัมพันธ์ ทุกครั้งกรณ์จะเป็นซาตานที่เขาก็หวั่นใจกลัวเช่นกัน

ตอนนี้เขาอยู่ที่เรือนไม้หลังเก่าที่เมื่อก่อนเป็นบ้านพักของแม่เอื้องและลุงแช่ม แต่พอแกเริ่มอายุมากขึ้นจึงเพิ่มความสะดวกสะบายให้เข้าไปอยู่ที่บ้านใหญ่ เรือนนี้จึงกลายเป็นเรือนร้างที่ไม่มีผู้พักอาศัย ไฟฟ้าก็ตัดจนหมด

แต่สิ่งหนึ่งที่อยู่ที่นี้ก็พวกอุปกรณ์เซ็กส์นรกของกรณ์นั้นแหละ เมื่อก่อนเจ้าตัวนะเซ็กส์จัดแต่กับคนรักใครก็อยากถนุถนอมใช่ไหมละ นั้นจึงทำให้อุปกรณ์พวกนี้ถูกนำมาเก็บที่นี้และไม่ได้ใช้งานอีก

แต่ครั้งนี้มันอาจจะได้ทำหน้าที่ก็ได้ เพราะดูเหมือนกรณ์จะเป็นปีศาจไปแล้ว

"พี่กรณ์อย่าเป็นแบบนี้ได้ไหม"

เขาเริ่มรู้สึกกลัวขึ้นมาอีกครั้ง เมื่อกรณ์เดินเข้ามาใกล้เขาแต่ก็ยังคงไม่พูดจาอะไร

"พี่กรณ์เทลกลัวอย่าเป็นแบบนี้"

เขาเอ่ยบอกอีกคนเสียงสั่นเครือพร้อมกับถดถอยไปจนหลังชนฝา

"มึงต้องให้กูเจ็บอีกแค่ไหนถึงจะพอ"

"ต้องทิ้งกูอีกกี่ครั้งถึงจะส่ะใจมึง"

กรณ์พูดกับเขาด้วยเสียงที่เยือกเย็นและแสงจันทร์ที่กระทบใบหน้าของกรณ์แสดงให้เห็นว่าตอนนี้เขาทำหน้ายังไง

เขาทำหน้านิ่งเดาอารมณ์ไม่ถูกน้ำเสียงเยือกเย็นเหมือนโรคจิตไม่มีผิด

"พี่กรณ์กลับบ้านกันนะ"

"กลับบ้านเรากันครับ"

เขาพยายามพูดว่านล้อมกรณ์ที่ตอนนี้เหมือนจะสติหลุดไปแล้ว 

"ทำไมถึงอยากไปจากกูนัก"

"กูรักมึงไม่พอหรอ หรือต้องการอะไรอีก"

"บอกมากูจะหาให้มึง บอกกู"

เขาโถมตัวเข้าไปกอดกรณ์ไว้แน่นก่อนจะปล่อยโฮออกมาจนไหล่สั่น

"รู้ไหมคนไม่รักดีจะเจออะไร"

"พี่กรณ์กลับบ้านเรากันนะ"

กรณ์ผละเขาออกจากตัวแล้วบีบที่ต้นแขนตามอารมณ์จนเขาเขารู้สึกแขนล้าเพราะความเจ็บ

"พี่กรณ์ผมเจ็บพอแล้ว"

"พี่กรณ์ตั้งสติก่อนได้ไหม!"

"บ้าไปแล้วหรือไง เทลเจ็บ!"

กรณ์ผลักเขาชนฝาก่อนจะเดินไปที่ตู้แล้วหยิบโซ่ออกมา

"พี่กรณ์อย่าทำอะไรบ้าๆได้ไหม!"

เขาพยามจะพยุงตัวเองลุกขึ้นแต่เจ้บที่หลังที่โดนผลักเมื่อกี้ทำให้ขยับไม่ได้

"พี่กรณ์นี้เทลไง ตั้งสติสิพี่กรณ์"

กรณ์กระชากที่ขาเขาไปล่ามติดไว้กับเสาบ้าน ก่อนจะหยิบบุหรี่ขึ้นมาดูดที่ขอบหน้าต่าง

"พี่กรณ์"

"เงียบไปเทล"

"กูมีสติดีกูไม่ได้ขาดสติ"

"ที่กูทำเพราะจะลงโทษมึง"

"โทษฐานที่คิดจะทิ้งกู มึงมันใจร้าย"

"เทลขอโทษ"

กรณ์ยังคงดูดบุหรี่อยุ่ที่ขอบหน้าต่างไม่ได้สนใจที่เขาพร่ำบอกขอโทษหรือรู้สึกผิด

กลิ่นบุหรี่ที่โชยเข้ามาทำให้เขาสำลักจนหน้าดำหน้าแดง เขาไม่ชอบกรณ์รู้แต่กรณ์ก็ทำ

"พร้อมไหม"

"ผมอยากกลับบ้าน"

กรณ์เดินไปหยิบปอกคอที่ด้วยหนังออกมาจากลิ้นชักแล้วสวมให้เขา พร้อมกระชากเสื้อผ้าที่เขาสวมใส่จนขาดกระจุย

เขารู้แล้วว่าไม่รอดหรอก ยังไงคืนนี้เขาก็ต้องเจ็บตัว เพราะความปากพล่อยในยามอารมณ์โมโหนั้นเอง

กรณ์จัดการถอดเสื้อผ้าตัวเองออกอย่างใจเย็น ปแต่ก็ปาลงพื้นจนเกิดเสียงดังเหมือนไม้เรียวที่ฟาดลงที่แผ่นหลังของคน จนเขาสดุ้งตัว

"พี่กรณ์เทลกลัวแล้ว"

น้ำตาที่กักเก็บมานานตอนนี้มันก็ทะลักออกมาหมดแล้ว ไม่คิดจะเก็บกักอารมณ์ไว้อีกต่อไป

กรณ์จับเขาให้นอนในท่าที่คว่ำหน้าลงกับฟุคเก่าโดยไม่ได้ระมัดระวังเลยที่เขายังโดนล่ามโซ่อยู่

"พี่กรณ์ผมเจ็บ!"

กรณ์ไม่ได้สนใจแต่กลับสอดใส่แก่นกายเข้ามาโดยทันทีครั้งเดียวมิดลำไม่มีการเบิกทางไม่มีการเล้าโลมไม่มีสารล่อลื่นใดๆ

"อึก!"

มันทั้งจุกทั้งเจ็บจนพูดไม่ออก ไม่มีแม้แต่เสียงครางที่หลุดออกมาจากปากเขา

กรณ์สวนสะโพกทันทีเน้นๆทุกการกระทำ ไม่มีการปลอบประโลมเลยสักนิด

เขากัดริมฝีปากตนเองแน่นจนรับรู้ได้ถึงกลิ่นคาวเลือดที่คละคลุ้งไปทั่วโพรงปาก

ความรู้สึกเดียวตอนนี้คือแสบและเจ็บที่ช่องทางรักของตนเอง ผ่านศึกนรกคืนนี้ไปมันคงมีสภาพที่แย่

"ครางสิไม่ชอบหรอ"

"พี่มันโรคจิต"

"เพราะมึงทั้งนั้น"

"เพราะตัวพี่เองต่างหาก"

กรณ์ไม่ตอบแต่กระแทกกระทันใส่เขาจนตอนนี้สติที่ยังมีอยู่มันค่อยๆเลือนลางหายไป

ไม่นานกรณ์เองก็ปลดปล่อยออกมาแต่เหมือนจะยังไม่พอ เจ้าตัวเดินกลับไปที่ตู้อีกครั้ง

และหยิบของที่เขาเกลียดที่สุดออกมา เขาพยายามจะคลานหนีไปแต่กรร์กลับกระชากโซ่ที่ล่ามขาเขาไว้

"อ๊ะ!"

ร่างกายล้มฟรึ่บนาบลงที่ฟุคเช่นเดิมก่อนกรณ์จะเดินมาถึงตัวเขา

"กูไม่อยากใจร้ายเลยนะ"

"แต่กูจะไม่ยอมให้มึงไปเป็นของใครอีก"

"พี่ใจร้าย เทลไม่รักพี่แล้ว!"

"เทล!"

เสียงตะคอกดังขึ้นสุดเสียง ไม่มีความรู้สึกอื่นแล้วในตอนนั้นอกจากคำว่ากลัว มีแต่ความกลัวเท่านั้น

"พี่กรณ์เดี๋ยวโรคหัวใจกำเริบ"

"พอได้แล้วผมขอ"

เขาบอกด้วยความห่วงใย เขาไม่ทำเพื่อเอาตัวรอดแต่เขาห่วงกรณ์จริงๆ

"กูไม่ตายง่ายๆหรอก"

"ถ้าพี่ตายเทลจะเกลียดพี่ ถ้าพี่ทิ้งเทลไปเทลจะไม่ให้อภัยพี่เลย"

และเขาก็ร้องไห้อีกครั้ง สิ่งที่เขากลัวที่สุดคือการไม่มีกรณ์อยู่ในชีวิต

กรณ์นิ่งเงียบไปก่อนจะปาไอ้อุปกรณ์นรกนั้นใส่กระจกบานใหญ่ไป จนเศษกระจกกระเด็นลงมาเต็มพื้น 

"พี่กรณ์อย่าเดินเดี๋ยวเหยีบยเศษกระจก"

เขาดึงแขนกรณ์ไว้แต่ก็ถูกสบัดออกและกรณ์ก็เดินเหยียบเศษแก้วพวกนั้นออกไปจากห้อง

บาปครั้งนี้เขาเองก็ไม่รู้ว่าควรโทษใคร

เขาเป็นห่วงกรณ์เจ้าตัวอายุเริ่มมากแล้วและยังมีโรคประจำตัวอีก

เข้าได้ยินเสียงกรณ์โวยวายอยู่นอกห้องพร้อมกับเสียงปาข้าวของเสียงดังไปหมด

เสียงนั้นยังคงดังขึ้นเรื่อยๆจนกระทั้งเขาหมดสติไป

END.

แต่งตอนนี้เหมือนตัวเองเป็นโรคจิตเลยค่ะ แบบโรคจิตกว่าพี่กรณ์แล้วตอนนี้

ตราบาปสีชมพูค่ะ ไม่มีความฟินให้จิกหมอนเลย มีแต่ความโรคจิตมาเสิร์ฟให้ท่านได้ชม🤦